TRAPPERS THUIS MET WEINIG MOEITE LANGS HERNE
Trappers spoelde vrijdagavond de Scorpions-kater weg met een nuttige zege op Herne Miners: 6-3. De mijnwerkers waren niet bij machte om het de Tilburgers écht moeilijk te maken. Zo tankte de ploeg van Doug Mason weer wat vertrouwen voor het vervolg van de Oberliga.
Door Arthur Ottenhof
Zoals PSV-coach Peter Bosz onlangs filosofeerde dat eerst de stofwolken moeten optrekken om daarna het krachtsverschil te kunnen zien, begon Trappers aan de eerste thuiswedstrijd op vrijdagavond tegen Herne. De vele spelerswisselingen in de selectie van de Miners was zichtbaar: de kwaliteit was aanwezig; het was alleen nog geen soepel ingespeeld team. Toch bleef het een voorlopige brilstand.
Totdat Gio Vogelaar en Max Hermens op een geroutineerde manier combineerden. De Trappers-captain stuitte eerst nog op Herne-goalie Finn Becker, maar na een panklare voorzet kon Branden Gracel de puck tussen de benen van Becker mikken: 1-0. Los van wat straffen had het publiek nog weinig reden tot juichen. Daarentegen had het voorlopig ook niets te vrezen van de mijnwerkers.
BIJNA OP DE KNIEËN
Trappers had een drukke scrimmage nodig om in de tweede periode verder weg te lopen bij Herne. Ergens bleek de puck over de lijn geweest, maar het was onduidelijk hoe en wat. De Trappers-spelers waren overtuigd van hun goal en de refs bevestigden het: 2-0. Daarna deden Diego Hofland en Wouter Sars samen aan een lesje doordrukken. Amper twintig seconden later zorgden zij namelijk voor de 3-0. Maar het moment suprême moest nog komen, want Jay Huisman had een indrukwekkende rush in huis, waarmee hij alle Herne-verdedigers te snel af was. De goede één-twee met de behendige Reno de Hondt resulteerde in de 4-0.
Of de fans meer van dit soort acties van Huisman mogen verwachten, vertelde de hoofdrolspeler zelf: ‘De puck viel perfect, dus ik kon mooi om de verdediger heen. Reno trok de andere verdediger mee, waardoor ik snelheid kon maken. En toen was het een kwestie van de goede hoek uitkiezen.’ Toch is de nieuweling wel kritisch op zichzelf. ’Het gaat steeds beter, maar het mag wel ietsje meer. Ik moet bijvoorbeeld nog beter aan de puck worden.’
De man die tegen Scorpions ook zijn goaltje meepikte, komt nu echt steeds meer op stoom. Toch leeft hij niet van goals. Assists geven vindt hij net zo lekker. ‘Het vreet wel aan me als ik lang niet scoor. Maar het heeft geen zin om er lang bij stil te staan. Anders blijf het in je kop zitten.’ Over de ploeg an sich was hij van mening dat er meer gescoord mocht worden tegen Herne. ‘Dat maakt uiteindelijk ook het verschil tegen Scorpions, waar zij vijf maal scoren in één periode. Dan gaat het hard. Die stap gaan wij nog zetten.’
Daarmee leek het bouwwerk Herne definitief afgebrokkeld. Tot Jan Dalecky bewees dat hij de actie van Huisman goed had afgekeken. Zijn sprint was minder imposant, maar zijn schot was een heuse granaatinslag. Snoeihard vuurde hij top bin achter Ruud Leeuwesteijn: 4-1. Zo was Herne nog niet definitief op de knieën, al leek het geen ultieme comeback meer te worden.
TOCH DRIE TEGENGOALS
Zeker toen Gracel besloot om zijn tweede van de avond aan te tekenen. Weer tikte hij de puck geniepig tussen de benen van Becker door: 5-1. In de tussentijd deed Herne nog iets terug in hun powerplay: 5-2. Maar de man met de prachtige naam, D’artagnan Joly, stuurde even later de puck direct door aan Hermens, die de zesde van de avond kon maken. Enig smetje op de avond was dat Leeuwesteijn uiteindelijk nog een derde keer moest vissen. Daardoor leek het bij tijd en wijle nog onnodig spannend te worden. Met de nadruk op leek.
Foto: Arie Leeuwesteijn
