Trappers spotlight
BRUIJSTEN VERSUS BRUIJSTEN
De broederstrijd tussen Mitch en Kevin Bruijsten werd gewonnen door die laatste. Tilburg Trappers legde Moskitos Essen in de eigen Eissporthalle met 1-6 over de knie. Later deze ijshockeyjaargang krijgt de jongste Bruijsten nog twee herkansingen (14 januari in de Kruikenstad en drie speelronden voor het einde (1 maart), wederom in Essen).
‘Verliezen is nooit leuk, maar van Trappers en je broer verliezen is helemaal niet leuk’, vatte Mitch na afloop van de wedstrijd zijn gemoedstoestand samen. De glimlach op het gelaat van broer Kevin verraadde een heel andere emotie. ‘De eerste periode sleepte Ruud (Leeuwesteijn) er ons een paar keer geweldig doorheen. Na de 0-1 en 0-2, die in een tijdsbestek van 5 seconden vielen, was het duel gespeeld.’
3220 DAGEN
Kevin en Mitch Bruijsten. De ijshockeyende zonen van Jan en José. Geboren en getogen in Nijmegen, op driejarige leeftijd met ijshockey begonnen in de Keizerstad en na wat binnen- en buitenlandse omzwervingen actief in de Oberliga Nord. De oudste bij Tilburg Trappers en zijn twee jaar jongere broer 150 kilometer verderop bij Moskitos Essen. Bescheiden, vriendelijk en correct buiten het ijs, echte winnaars op het bevroren water.
Voor het eerst sinds 3220 dagen stonden de broers zondag (19 december) weer eens tegenover elkaar. Op 24 februari 2013 versloeg Mitch, met Eaters Geleen, na verlenging Kevin, die dat jaar de kleuren verdedigde van Heerenveen Flyers. De toegevoegde tijd was nodig omdat na zestig minuten zuivere speeltijd er een 1-1 stand op het scorebord in IJssportcentrum Glanerbrook prijkte (goals van Lars Enwegen voor Geleen en Jerry Pollastrone namens de Friezen). In overtime kroonde Mike Looby zich tot matchwinnaar voor de destijds regerend landskampioen.
BUITENWERELD
‘De eerste keer voelde heel speciaal. Vooral ook omdat Mitch toen net terug was uit Amerika’, vertelde Kevin. ‘Sowieso heb ik het idee dat het voor de buitenwereld bijzonderder is dan voor ons. Voor verschillende media moesten er foto’s worden gemaakt. Op die momenten besef je dat je niet alleen tegen Essen, maar ook nog eens tegen je eigen broer speelt.’
Voor familie en vrienden was de krachtmeting tussen de nummers 2 en 12 uit de Oberliga Nord een mooie gelegenheid om de gebroeders Bruijsten tegen elkaar aan het werk te zien. Kevin: ‘Essen is vanuit Nijmegen een uurtje rijden. Die tijd ben je ook kwijt als je naar Tilburg rijdt. Verder krijgt de uitspelende ploeg hier ook kaarten. Dat is niet overal het geval. Er waren weinig mensen vanuit Tilburg meegereisd waardoor onze teammanager Peter-Paul van Rooij behoorlijk veel tickets over had. Daarnaast had Mitch binnen zijn team extra seizoenkaarten geregeld. Zo konden mijn vader en vele vrienden komen kijken.’
MONDKAPJE
De zevenentwintigste competitiewedstrijd tussen Moskitos Essen en Tilburg Trappers verdiende zeker niet de schoonheidsprijs. Het was lockdown-ijshockey in volle hevigheid. De kilte van het nagenoeg lege stadion, het geroep van de spelers en coaches, de vele mislukte passes en de kreten van ontzetting na het missen van een opgelegde mogelijkheid. In niets herinnerde het duel aan de vier zinderende play-off ontmoetingen uit het seizoen 2016-2017.
‘Het is inderdaad heel anders geworden’, zegt Mitch, terwijl hij terugkeek naar het verleden. ‘De grote rivaliteit tussen beide ploegen is langzaam maar zeker naar de achtergrond verdwenen. Mede ook omdat het krachtsverschil tussen Essen en Tilburg de voorbije jaren steeds groter is geworden. Natuurlijk merk je dat er minder publiek zit, maar zodra de eerste puck valt, focus je jezelf op de wedstrijd. Niet op wat er buiten het ijs gebeurt.’
Zijn broer vult aan: ‘Vanwege het ontberen van de financiële middelen hebben de Moskitos vorig jaar een stap teruggedaan. Ze houden nu de hand op de knip en kiezen voor zekerheid. In mijn ogen zeer verstandig. Daarnaast heb je met corona te maken. Mensen moeten met een mondkapje de tribune op. Dat nodigt niet echt uit om naar een ijshockeywedstrijd te gaan kijken. Hopelijk vindt men de weg omhoog want het is wel leuk om naast Herne nog een derby te hebben.’
ERETREFFER
Drie minuten voor tijd maakte Essens nummer 20 eigenhandig een einde aan de vierde shutout voor Ruud Leeuwesteijn. In ondertal slingerde Bruijsten zich op de voor hem zo karakteristieke wijze voorbij Giovanni Vogelaar en veegde hij met de backhand het bevroren rubber in het dak van het Tilburgse doel. ‘Een goal scoren is leuk, maar wanneer je met 1-6 verliest, is het een schrale troost.’
Ook voor zijn oudere broer voelde de eretreffer dubbel. ‘Ik heb liever dat hij tegen andere teams scoort dan tegen ons. Zeker omdat ik dolgraag wilde dat Ruud de nul zou houden. Dan is het zuur dat we vlak voor tijd, notabene met een man meer op het ijs, alsnog die treffer moeten slikken.’
En dus stapte Kevin met een overwinning op zak in de auto van zijn broer terug naar huis.
‘Mitch woont in Malden. Dat is op de route naar Essen. Ik was een kwartiertje eerder van huis vertrokken zodat ik zijn vrouw en de kleine meid nog even kon zien. Daarna zijn we samen naar hier gereden.’ Worden er nu onderweg nog plaagstootjes uitgedeeld? ‘Haha…Nee, daar zijn we veel te oud voor.’
