TRAPPERS SLIKT TWEEMAAL ZES GOALS EN HOUDT EEN PUNT OVER NA ‘OFF-WEEKEND

Trappers hield vertrouwen na het verlies in overtime tegen Indians vrijdagavond. Na een complete off-day in Hamm bleek datzelfde vertrouwen plots geschaad. Cedrick Andree bleef mentaal gebutst achter na drie powerplaygoals en Delaney Hessels viel ogenschijnlijk zwaar geblesseerd uit. Zo mondde het weekend uit in een ramp, met één punt als troost.

Vrijdagavond ging Trappers de strijd aan met Hannover Indians voor de aansluiting op nummer één Scorpions. Nog tijdens de wedstrijd tussen beide achtervolgers bleek dat Scorpions een uitglijder had begaan tegen Rostock Piranhas. Achteraf zei captain Max Hermens daar niet veel van gemerkt te hebben: ‘Ik hoorde iets meer gejuich dan normaal en de naam ‘Scorpions’ viel, maar we waren te druk op het ijs om de link te leggen naar een andere wedstrijd.’

Trappers startte nog goed in eigen huis door goals van Noah Muller (kans van dichtbij) en Matt McLeod (break away via Phil Marinaccio). De ploeg deed er ook alles aan om een tegengoal te voorkomen. Alexei Loginov fungeerde als tweede goalie door al buikschuivend een schot te blokkeren.

MCLEOD MIST MOMENTUM

Maar die vervelende tweede periode nekte de manschappen van Danny Albrecht al vaker. Binnen de minuut vond Indians de aansluitingstreffer via William Jerry. En vrij snel volgde ook de gelijkmaker door Emil-Ayvaz Aydin Lessard. Trappers dacht weer op voorsprong te komen, maar de videobeelden staken daar een stokje voor: het Indians-doeltje werd al verschoven voordat de puck wel en wee over de lijn was.

Wat volgde, was een laatste periode die iets weg had van een flipperkast. Aan beide kanten ging er elk nog drie goals in: 5-5. Brent Aubin bleek een plaaggeest voor de Tilburgers en Delaney Hessels liet zich op zijn beurt gelden als ultieme pinchhitter. Overtime moest uitmaken wie er met de winst vandoor zou gaan.

Albrecht deed er goed aan om goudhaantjes Marinaccio en McLeod op overtime-winst te laten jagen, ware het niet dat het geluk juist op de schouders van Indians-goalie Timo Herden rustte. Aan de andere kant kreeg Trappers het deksel op de neus door Aydin Lessard: 5-6.

Hermens en McLeod waren na afloop helemaal niet van slag. Sterker nog: ze zagen allebei een degelijk Trappers, dat bovendien genoeg creëerde en daardoor ook vol vertrouwen was voor de zondagse wedstrijd tegen Hamm.

‘We zijn een team dat met alle ploegen meekan’, meent McLeod. ‘En vaak nog beter kunnen dan dat. Indians is een team dat zeer fel speelt zodat ze van die stijl kunnen profiteren. Ze zijn een collectief dat echt samen vecht. We hebben zelf nog te veel verschillen in momentum. Daarmee bedoel ik: ons niveau zakt en stijgt enorm, en dat ligt nog te ver uit elkaar.

Als we ervoor zorgen dat ons gemiddelde niveau hoger wordt, zijn we steeds moeilijker te verslaan. Dat is trouwens ook typisch voor de start van een nieuw seizoen. Iedereen is bezig zich in een rol te schikken, waar sommige spelers ook uit hun comfortzone willen stappen en de leiding willen nemen. Dat heeft simpelweg tijd nodig, ook voor mij persoonlijk. Op dit moment ben ik vooral blij met de connectie tussen Kobe (Roth), Phil (Marinaccio) en mijzelf. Zij lieten mij al snel thuisvoelen in Tilburg. Het helpt ook dat het topspelers zijn’, klinkt het met een vette knipoog.

‘Ik vond dat we op elk vlak beter waren. We speelden veel meer grote kansen bij elkaar en hadden dito controle’, zei Hermens vlak na Indians-thuis. ‘We waren misschien wel wat matig in het verdedigen. Tegelijkertijd deel ik ook een groot compliment aan Indians uit. Ze werkten erg hard en dat betaalde zich uit. Op de juiste momenten sloegen zij toe. Toch blijft het eindoordeel dat wij het niet goed genoeg gedaan hebben, zeker mijn eigen lijn niet. Dat mag ik mezelf ook aanrekenen. Dat is een gedeelte pech, want aan de kansen lag het zeker niet. Wat bij mij blijft hangen, is dat je twee punten verliest. Want het niveau dat Indians haalde, moeten wij zien te overklassen. Dat is ons op meerdere vlakken niet gelukt.’

Vooraf aan Hamm voorspelde Hermens nog het volgende: ‘Dat is een team dat op papier minder kwaliteit heeft, maar het hardst van allemaal vecht voor elke meter. Zij zullen nooit opgeven. Als je tegen Hamm eenmaal voor staat, mag je het nooit meer weggeven.’

HOONGELACH IN HAMM

Fast forward naar zondagavond in Hamm. Daar draaide de eerste periode uit op een waar echec: vier goals, waarvan drie in powerplay, deed Trappers al snel de das om. Hermens zei tijdens de dweil dat hij ‘niets, maar dan ook niets positiefs had gezien’. Het was hoog tijd om ‘boos op elkaar te worden in de kleedkamer’, zo klonk het.

In de tweede periode kon Trappers het ijs ook niet breken. Het liep zelfs tegen een 5-0 achterstand aan. Toegegeven: Hamm speelde een puike pot en ook goalie Kyle Hagen was vanuit zijn perspectief bezig aan een wereldpartij. Toch moest Trappers vooral naar zichzelf kijken. Dat het vrijdagavond niet van Indians won, lag volgens de spelers niet aan een gebrek aan inzet. Dat bleek achteraf een verklaring waar ze in Hamm geen beroep op konden doen. Het spel kon simpelweg niet bekoren. Uiteindelijk bleef het scorebord op 6-1 steken.

DE HONDT ZOEKT NAAR WOORDEN

Reno de Hondt heeft na afloop normaal altijd zijn zegje klaar. Behalve na Hamm-uit. Hij neemt de tijd voor zijn woorden, en brandt vervolgens toch nog los:

‘Er valt niet veel over te zeggen, opnieuw tegen Hamm… Deze moeten we snel vergeten.’

Reno doelt op een terugblik richting vorig jaar. Twee weken eerder dan een jaar geleden, op 18 oktober 2024, verloor Trappers in eigen huis met 1-7 van Hamm. Daarna volgde een reeks van tien overwinningen voor de ploeg van toenmalig coach Todd Warriner.

‘Het leek haast alsof we er wéér niet klaar voor waren, alsof hun spelsysteem ons totaal niet lag’, gaat De Hondt verder. ‘We kregen bij de eerste drie powerplays ook gelijk drie goals om de oren. En ook nog een shorthanded goal. Je hoopt je als ploeg natuurlijk te herpakken. Vier tegengoals is veel, maar niet onomkeerbaar. Toch blijf je te lang in de sleur hangen, dan krijg je er weer eentje tegen en dan wil je vooral een goal maken om hen geen shutout te gunnen.

Maar boven alles speel je voor het logo en de club; op zo’n moment wil je voor de kleuren van Trappers strijden en niet opgeven. Tegelijkertijd doet het wel érg zeer. Tijdens de dweilpauzes is er over en weer wel wat gezegd, ja. Na afloop heerste er vooral stilte. We konden er nu even niks meer aan doen. Iedereen weet dat het onacceptabel is wat er is gebeurd. De competitie is compacter geworden; er zijn geen kleine teams meer. Het grootste verschil? De goede teams weten ook in de slechte wedstrijden punten te pakken. Dat moeten wij ook zien te doen.’

Komend weekend verwelkomt Trappers Duisburg en gaat het op bezoek bij Herford.

Door Arthur Ottenhof - Foto Romy Mullens