KEVIN BRUIJSTEN WEER WEDSTRIJDFIT

Trappers Spotlight

Op 29 januari wordt Kevin Bruijsten 35 jaar oud, maar de jaren lijken maar geen vat te krijgen op de right winger uit Nijmegen. Nog altijd leeft Trappers nummer 12 voor goals. Als alles volgens plan verloopt, maakt hij vrijdagavond in Herford zijn rentree in de Tilburgse hoofdmacht.

Statistisch gezien lijkt Bruijsten niet achteruit te gaan. De afgelopen vier seizoenen maakte hij in 194 competitie- en playoffduels 109 doelpunten. Indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat liefst 21 ook nog eens game-winning-goals waren. Zelfs na zesenhalve maand revalideren, is het heilige vuur nog niet gedoofd. Kevin is getergd, strijdvaardig en hij wil scoren, meer, meer en meer: ‘Ik wil het publiek laten zien dat ik er weer ben.’

Hoe gaat het met je?

‘Het gaat goed. Ik ben blij, opgelucht en ook trots. Dat is denk ik het juiste woord. Trots dat ik in mezelf ben blijven geloven want ik ben echt van heel ver gekomen. Ik heb wel vaker revalidaties meegemaakt, maar dit was wel de aller moeilijkste ooit.’

Zoals je al aangaf, was het een loodzwaar traject. Voor de mensen die jouw verhaal niet kennen, wat is er het afgelopen half jaar allemaal met Kevin Bruijsten gebeurd?

‘De voorbije tien jaar ben ik nagenoeg gevrijwaard gebleven van blessures. Enkel mijn rug speelde me parten. Zo miste ik drie seizoenen geleden zeven duels vanwege rugklachten. Gedurende de play-offs van vorig seizoen kreeg ik ontzettend veel last van mijn rug. Later bleek dit een lage hernia te zijn, maar dat wist ik op dat moment niet omdat er nooit een MRI-scan gemaakt is.

In de zomer, toen ik me alweer iets beter voelde, stapte ik thuis in Nijmegen uit de auto en viel ik uit het niets op de grond. Mijn linkerbeen en voet kon ik niet meer bewegen waardoor ik niet kon opstaan of lopen. Omdat ik vanwege mijn eerdere rugproblemen al bekend was bij het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (in Tilburg) heb ik contact met hen opgenomen. Ik kon onmiddellijk langskomen en vanaf dat moment verliep alles heel snel. Een paar uur later ging ik onder het mes en werd een grote hernia verwijderd. Tot mijn grote opluchting waren na de operatie de tintelingen en het doffe gevoel verdwenen en kon ik mijn voet weer bewegen.’

Na de operatie wachtte een maandenlang herstel. Hoe verliep dat?

‘Ik mocht drie maanden helemaal niks. Volledige rust was het advies van de specialisten. Alleen liggen, beetje lopen en wat lichte fysieke inspanning. Ik kon niet alleen mijn bed uitkomen. Bij alles had ik hulp nodig. Trainen was uit den boze. Zelfs fietsen in de sportschool mocht niet. Hierdoor verloor ik kilo’s aan spierkracht, vooral in mijn benen. Dat moet gaandeweg terugkomen. Toen ik vier weken geleden weer het ijs op mocht, vond ik het ook weer leuk om te gaan revalideren.’

Heb je nooit getwijfeld aan een volledig herstel? Nooit gedacht om te stoppen?

‘Er zijn zeker moeilijke momenten geweest. Mensen beseffen niet altijd hoe eenzaam het soms is om in je eentje te revalideren. Je moet alles alleen doen en er is niemand om je aan op te trekken. Maar de liefde voor het spelletje was te groot. Ik zou het mezelf altijd verwijten als ik er niet alles aan had gedaan om terug te komen. Dat verwijt hoef ik mezelf nu niet meer te maken. Daarom voelt mijn aanstaande rentree ook zo bijzonder.’

Lange tijd was jouw comeback een stip aan de horizon. Dat staat nu vrijdagavond in Herford op stapel. Hoe voelt het om weer echt ijshockeyer te zijn en wat zijn de doelen voor de rest van jouw seizoen?

‘Hoewel ik noodgedwongen afstand moest nemen, volgde ik de verrichtingen van de jongens wel op de voet. Vanaf de eerste dag van de voorbereiding ben ik nauw betrokken geweest bij het team. Zo woonde ik trainingen bij en was ik aanwezig bij de wedstrijden. Ik ben dan ook blij dat het zo goed gaat. De Oberliga titel moet weer terug naar Tilburg worden gehaald. Daar wil ik dolgraag mijn steentje aan bijdragen. Nu de problemen in mijn rug verholpen zijn, wil ik zeker nog twee, drie jaartjes doorgaan.’